kış güneşi

Biz daha ilkokuldaydık...

Renkli, kokulu not defterleri biriktirir, bazen de birbirimizle takas ederdik.

Kral TV'nin kral olduğu zamanlardı... 

Top Ten listelerini kaçırmaz, sıradaki şarkı için sıraya girerdik.

 Kış Güneşi en sevdiğimiz şarkıydı.

Artık çok geç yalvarma

Dönüş yok o yıllara
Bil ki sana bu son veda

Damla benim en iyi arkadaşımdı...

Onu çok severdim, başkasıyla kanka olacak diye aklım çıkardı.

Henüz aramıza yıllar, mesafeler girmemişti.

20 yaşımıza çok vardı daha...

Dolayısıyla onun ölümüne de...

Yanlış bahar
Kış güneşi
Yoruldum her bulduğumda
Kaybetmekten seni

İnsan bu kadar genç yaşta bir arkadaşının cenazesine gidince tuhaf oluyor.

Onun gibi birinin artık hayatta olmadığını düşününce...

Hayatıma devam ediyorum elbette ama Damla hep aklımda.

Son beş yıldır ne yapsam,

"Damla bunu yapamıyor, o artık yok" diyorum.

Ne zaman Kış Güneşi'ni duysam içim cız ediyor.

Azar coşar deli gönül
Bu gözler ah neler görür
Hasret bana göre değil
Özlemin içimde
Yine seni büyütür

Onunla ayrı kaldığımız on yılda olduğu gibi, onsuz geçen bu beş yılda da çok şey değişti.

Ben çok değiştim.

Artık ilkokuldaki kız değilim.

Ne Tarkan dinliyorum, ne de kokulu not defterleri biriktiriyorum.

 Daha katı, daha asabi, daha karamsarım.

Daha kapalıyım.

Bakmayın blogda ahkam kestiğime...

İlk en iyi arkadaşıma bu veda yazısını bile ancak beş yıl sonra yazabiliyorum.

Dedim ya, artık her şeyi içimde biriktiriyorum.

Yanlış zamanda yanlış insanlara tutunmanın imkansız olması gibi...

Kıyamete kadar

Kapattım kalbimi

Elveda...