Bence artık ben de herkes gibiyim*

*Tövbe Tanrım'a, ne fena, ne evlerden ırak olası, tövbe edilesi bir cümledir. Ama işte, serde gönderme var, getirme, hatta götürme de var sevgili okur. Çok kötü fena bir alışkanlık bu, adamı alamadan götürür, eşşeği sudan getirir. Mesajımı da verdim, rahatladım, oh, no comment. Şimdi reklamlar...

Şimdik son görüşmemizden beri olanları mı anlatmam gerekiyor kendi çapımda?
Peki anlatayım ama dedim baştan, ben de artık herkes gibiyim. Seviniyorum, üzülüyorum, kızıyorum, sakinleşiyorum, şaşırıyorum, alışıyorum, vs. vs...

SEVİNİYORUM: Bazı şeyleri ucundan kıyısından becerebildiğimi görmek içimdeki self-pity canavarını öldürüyor, o geberdikçe ben mutlu oluyorum, evet sadistim.

ÜZÜLÜYORUM: Uykum, yatağım, odam, evim, ailem, Oz'um ve özümden ayrı kalmak endişelere gark ediyor, gaz yapıyor bünyemde. Özlüyorum, ağlayamıyorum. Şaka lan, o kadar üzülmüyorum :PP

KIZIYORUM: Töbe Tanrım'a; aslında olmam gereken başka bir yer, yapmam gereken başka bir iş olduğunu hissediyorum alttan alta, ver anksiyeteyi, ver anksiyeteyi... Panik ataklara pandik atıyorum, yokluğunda palavralar eskitiyorum.

SAKİNLEŞİYORUM: Teselli var bu dünyada, sebat etmek, sabretmek ve başka güzel şeyler... Arkadaşlar ve onların yaptıkları... Ohh huzur...

ŞAŞIRIYORUM: İnsanların mallıklarına, gerzekliklerine; ayakların baş oluşuna şaşırıyorum. Ebleh ebleh bakıyorum.

ALIŞIYORUM: Dedim ya, artık ben de herkes gibiyim. İnsanlık işte, alışıyorum, çalışıyorum, alıklaşıyorum...

EK: KÜFREDİYORUM: Mütemadiyen küfrediyorum; içimden, dışımdan, okkalı, okkasız, ona, buna, herkese küfrediyorum. Hiçbir masraftan ve fırsattan kaçınmıyorum. Küfürleri inci gibi diziyorum, düzüyorum.
Rahatlıyorum.
Sonra başa dönüyorum.

Çünkü ben de herkes gibiyim...