Aşk Böcükü

Oğluşum artık yok. Korkmayın, kötü bir şey değil Allah'a şükür. Bebeğimi evlat edindiler. Gerçi olay neredeyse hazin bir "Oğlum olmadan asla!" filmi bazında cereyan etti -üst kat komşum hayvanımın bahçedeki haline dayanamayıp ve bana haber verme gereğini görmeden almış annesine götürmüş! Saatlerce oğlumu sokaklarda aradıktan ve apartmandaki çocukları sorguya çektikten sonra gerçeğe ulaştım ve anında telefonu aldım elime. Yer misin yemez misin; otuz küsur yaşındaki adama fırça çektim yavrum için. Yok efendim anası kediye sıcak ve sevgi dolu bir yuva verecekmiş falan fişmekan. Baktım niyeti temiz, ciddi, kabul ettim. İyice de tembihledim annesinin Oğluşumu sakın ama sakın bırakmaması, hiç dışarılara salmaması için. Söz aldım ve tutulmadığı takdirde tepelerine binmek üzere azad ettim. Özetle; yavrumu evlatlık verdim, üzülüyorum ama o mutluysa ben de mutluyum bir anne olarak -ne de fedakar cefakar bir anayım di mi!
.
Neyse efenim, bir kedi maceramız da burada son bulduktan sonra her ayrılık sonrası yeni aşklara yelken açan hercai menekşe misali ben de yoluma devam etme kararı aldım -oh da iyi yaptım! Gerçi artık bende ne aşık olacak hal, ne de öyle mangal yürek kaldı. Yaşlandım anacım yaşlandım. Üşeniyorum artık. Ne tanımaya, ne tanışmaya, ne de o yükün altına girecek derman yok bende. Eskidendi o, gençken gözümüz karaydı tabii! Şimdiyse bir kara kediyi bile elimizde tutamadıktan sonra aşkmış meşkmiş neyime benim! Hıh!
.
Zaten hiçbir şey görecek gözüm yok, kafam önümde Milli Mücadelede İttihatçılık okuyorum. Sefkili(!) Hocam sağolsun, bayram günü çok da şahane oldu. Kaçküsur sene önce ölmüş adamlarla uğraşmaktan etrafımda adam var mı yok mu onu göremiyorum! Ama olmadığını tahmin edebilmek için İttihatçı olmaya Terakki yapmaya gerek yok. Bu milli bir mücadele!
.
İşte böyle canlarım; hepinizi öpüyor, geçmiş bayramınızı kutluyor, harçlıkları banka hesabıma bekliyorum ;))